Τα υβριδικά αυτοκίνητα είναι πια πραγματικότητα όπως και τα ηλεκτρικά. Όλοι ονειρεύονται έτσι ένα κόσμο χωρίς ρύπους όπου όλοι θα μπορούν να πηγαίνουν ατέλειωτες βόλτες χωρίς να έχουν το κόμπλεξ της Γκρέτας, και να είναι υπεύθυνοι για το χαμένο μέλλον της.
Αλλά επειδή οι ιδέες για να πραγματοποιηθούν χρειάζονται τις αναγκαίες πρώτες ύλες και επειδή αυτές οι πρώτες ύλες συνήθως δεν τις διαθέτουν οι χώρες που θέλουν να τα παράξουν ώστε να πωλήσουν αυτά της νέας τεχνολογίας αυτοκίνητα και λόγω της άνισης ανάπτυξης και κατανομής*, πρέπει λοιπόν να τις εισάγουν από χώρες που έχουν τα αποθέματα, είτε οι ξένες χώρες να τις πάρουν κάνοντας επενδύσεις εκεί.
Οι έξυπνες χώρες συνήθως διαχειρίζονται μόνες τους αυτές τις σπάνιες γαίες γιατί ξέρουν ότι τεχνολογία δεν υφίσταται χωρίς την χρήση αυτών.
Αυτό που δεν ξέρουν οι περισσότεροι είναι ότι η Βολιβία διαθέτει τα δεύτερα αποθέματα Λιθιου παγκοσμίως.
Πριν όμως ο Εβο Μοράλες βρεθεί από Πρόεδρος της Βολιβίας στο Μεξικό ως πολιτικός εξόριστος, στις 4 του Νοέμβρη, μετά από διαμαρτυρίες των κατοίκων στην περιοχή Ποτόσι, η οποία διαθέτει το 50-70% των παγκοσμίων αποθεμάτων Λιθίου (η Βολιβία διαθέτει 9 εκατομμύρια τόνους), είχε ακυρώσει μια συμφωνία που είχε κάνει η χώρα του με την γερμανική εταιρία ACI Systems (ACISA) και ειχε πει οτι «η κυβέρνηση του είναι αποφασισμένη να βιομηχανοποιήσει τη Βολιβία και έχει επενδύσει τεράστια ποσά για να εξασφαλίσει ότι το λίθιο να μεταποιείται εντός της χώρας για να το εξαγάγει μόνο σε μορφή προστιθέμενης αξίας, όπως σε μπαταρίες».
Με την ακύρωση της συμφωνίας ACISA ο Morales ήθελε είτε την επαναδιαπραγμάτευση της συμφωνίας με όρους που αποφέρουν περισσότερα κέρδη στον πληθυσμό της περιοχής είτε για την άμεση εθνικοποίηση της βολιβιανής βιομηχανίας εξαγωγής λιθίου.
Υ.Γ.: Η ζήτηση λιθίου, που η τιμή του ανά τόνο από 10.000 δολάρια το 2015 έχει ανέβει στις 25.000 δολάρια σήμερα, αναμένεται να υπερδιπλασιαστεί έως το 2025. Η συνολική παγκόσμια παραγωγή λιθίου είναι περίπου 230.000 τόνοι.
* … οι σχέσεις κυριαρχίας του κεφαλαίου θα εκφράζονται με την άνιση κατανομή τού παγκοσμίου εισοδήματος, με αποτέλεσμα η έννοια τής «αξίας» να αποκτά νόημα, μόνο εφόσον ληφθεί υπόψη η παγκόσμια διάσταση τού συστήματος. Η έννοια τής «αξίας» θα εξακολουθεί να υφίσταται εξαιτίας της συνεχιζόμενης οικονομικής αλλοτρίωσης, καθώς η κοινωνία θα παραμένει εγκλωβισμένη στο σχήμα της γενικής σπανιότητας των πόρων. Θα μπορούσε ένα τέτοιο σύστημα να αποκαλείται «καπιταλισμός»; Κατά πάσα πιθανότητα όχι, διότι θα επρόκειτο για ένα «νεο-δοσιματικό» (néo-tributaire) πολιτικό σύστημα που, σε συνδυασμό με τις ιδεολογικές πρακτικές νομιμοποίησής του, θα στηρίζεται στη συστηματική άσκηση πολιτικής βίας με σκοπό τη διαιώνιση της ανισότητας. Δυστυχώς, το σενάριο αυτό δεν ανήκει στην επιστημονική φαντασία. Ένα παγκόσμιο σύστημα αυτού του τύπου βρίσκεται ήδη υπό κατασκευή. Για την περιγραφή του χρησιμοποίησα τον όρο «απαρτχάιντ σε παγκόσμια κλίμακα». Προς αυτή την κατεύθυνση τείνει η λογική των δυνάμεων που δημιουργούν τους όρους για την αναπαραγωγή τού καπιταλισμού. Με άλλα λόγια, προς την κατεύθυνση της δημιουργίας ενός «άλλου εφικτού κόσμου» που θα ξεπερνά σε βαρβαρότητα όλες, ακόμα και τις πιο απάνθρωπες, ταξικές κοινωνίες που γνώρισε ποτέ η ιστορία.
– Σαμίρ Αμίν , La loi de la valeur mondialisée (2015)
https://www.dw.com/en/bolivia-scraps-joint-lithium-project-with-german-company/a-51100873
https://industryeurope.com/bolivia-and-aci-systems-alemania-sign-partnership-agreement-/
Ο Αντινεοφιλελεύθερος
