του Σωκράτη Αργύρη*
Τις
μεγάλες αλήθειες τις προστατεύει η δημόσια δυσπιστία.
– Marshall McLuhan
Όταν γεννήθηκε ο νυν πρωθυπουργός μπορεί να είχε πέσει η χούντα αλλά λίγο πριν που πήγε να υπηρετήσει την Πατρίδα την άνοιξη του 2003, είχε μόλις αρθεί το χουντικό Π.Δ. 506/1974 που είχε κηρύξει την χώρα σε κατάσταση γενικής επιστράτευσης.
Ήταν στο ΦΕΚ 320Α/18-12-2002 που δημοσιεύτηκε το Π.Δ. 371/2002 που καταργούσε την γενική επιστράτευση του δικτάτορα Ιωαννίδη μετά τα τραγικά γεγονότα που δημιούργησε η χούντα και μετά ο Αττίλας στην Κύπρο. (https://www.efsyn.gr)
Όλο δηλαδή το διάστημα αυτό των 28 ετών που συνέβησαν ιστορικές αλλαγές στη χώρα τόσο σε θέματα εσωτερικής, οικονομικής, κοινωνικής, εξωτερικής πολιτικής η χώρα βρισκόταν κάτω από την Δαμόκλεια σπάθη της γενικής επιστράτευσης.
Μέχρι τώρα δεν έχει γίνει αρκετή έρευνα γιατί παρέμεινε σε ισχύ αυτό το χουντικό Π.Δ. που μάλλον δεν ταιριάζει με αυτό που πιστεύουν οι περισσότεροι Έλληνες ότι αποκαταστάθηκε η λαϊκή κυριαρχία με την παράδοση της διακυβέρνησης της χώρας μετά την κατάρρευση του καθεστώτος Ιωαννίδη στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας.
Βέβαια, κατά την γνώμη μας, πριν την κατάργηση της γενικής επιστράτευσης είχε προηγηθεί η σύλληψη μελών της Επαναστατικής Οργάνωσης 17 Νοέμβρη που είχε ξεκινήσει μετά την έκρηξη στα εκδοτήρια στον Πειραιά, μετά το ναυάγιο με τους 81 νεκρούς του Ε/Γ-Ο/Γ Εξπρές Σάμινα της τότε εταιρείας Minoan Flying Dolphins, σήμερα Hellenic Seaways στις 29 Ιουνίου 2002.
Επίσης χρονολογικά, στις 13 Ιούνη του 2002 είχε εκδοθεί η Απόφαση-Πλαίσιο του Συμβουλίου για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, που ανάμεσα στα άλλα αναφέρει: (…) Η σύμβαση του Συμβουλίου της Ευρώπης, της 27ης Ιανουαρίου 1977, για την καταστολή της τρομοκρατίας ορίζει ότι τα εγκλήματα τρομοκρατίας δεν μπορούν να θεωρηθούν ως πολιτικά εγκλήματα, εγκλήματα συναφή με πολιτικό έγκλημα ή εγκλήματα εμπνεόμενα από πολιτικά κίνητρα.(…) (https://eur-lex.europa.eu)
Γιατί επίσης μέσα στη μεταπολίτευση ζήσαμε την Στρατηγική Έντασης που αυτό εντάσσοταν σε μια πολιτική του ΝΑΤΟ που είχε την κωδική ονομασία Stay Behind, που στις διάφορες χώρες μέλη του πήρε διαφορετική ονομασία όπως στην Ιταλία με το όνομα Gladio που αποκαλύφτηκε μετά από δικαστική έρευνα, (τότε η δικαιοσύνη έκανε αυτές τις αποκαλύψεις πολύ πριν τα wikileaks.org αναλάβουν αυτόν τον ρόλο), μετά την τρομοκρατική επίθεση στην Γκορίτσια το 1972 που είχαν χάσει τη ζωή τους τρεις Ιταλοί αστυνομικοί. Αν και οι έρευνες αρχικά στράφηκαν προς την κατεύθυνση ακροαριστερών οργανώσεων, στη συνέχεια, μετά το αδιέξοδο των ερευνών, ο δικαστής Φελίτσε Κασόν έστρεψε την προσοχή προς την κατεύθυνση των νεοφασιστικών οργανώσεων και σε σύντομο διάστημα εντοπίστηκαν οι τρομοκράτες, που ήταν μέλη νεοφασιστικής οργάνωσης. Ο Κασόν συνέχισε επίμονα τις έρευνές του σχετικά με την προέλευση του οπλισμού των τρομοκρατών. Το 1990, μετά από δεκαοκτώ χρόνια ερευνών, αποκαλύφθηκε ότι τα όπλα προέρχονταν από μια αποθήκη της οργάνωσης με την επωνυμία «Gladio».
Στη δίκη που ακολούθησε, απεδείχθη ότι η τρομοκρατία στην Ιταλία καθοδηγήθηκε από στελέχη των μυστικών υπηρεσιών όπως ο στρατηγός Τζιαναντέλιο Μαλέτι, αρχηγός του κλάδου αντικατασκοπίας της SID, που είχε σχέσεις και με τη χούντα του ’67. (http://www.iospress.gr)
Στις αρχές Νοέμβρη του 1990, υπό το βάρος των αποκαλύψεων, ο τότε πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζούλιο Αντρεότι, που αργότερα καταδικάστηκε για τις σχέσεις του με την Μαφία (κατά τα άλλα άλλοι πίστευαν στον Ιστορικό Συμβιβασμό και ότι αυτό συνεπαγόταν) υποχρεώνεται να ομολογήσει στη Βουλή ότι «από το 1950 οργανώθηκε μια παράνομη υπηρεσία πληροφοριών με τη βοήθεια της CIA και των Βρετανών πρακτόρων, για να αντιμετωπίσει ενδεχόμενη ανατρεπτική δραστηριότητα ή επίθεση από μέρους των …Σοβιετικών. Το δίκτυο παραμένει»!
Η ομολογία Αντρεότι συντάραξε τότε ολόκληρη την Ευρώπη. Η μία μετά την άλλη, οι κυβερνήσεις των χωρών – μελών του ΝΑΤΟ ανακοίνωναν την ύπαρξη και τη δραστηριότητα τέτοιων οργανώσεων – δικτύων στο έδαφός τους. Στην Ελλάδα ο τότε Υπουργός Άμυνας Γιάννης Βαρβιτσιώτης αναγκάστηκε, τον Νοέμβρη επίσης του 1990, να παραδεχτεί δημόσια ότι «Έλληνες κομάντος (ΛΟΚ) και η CIA οργάνωσαν ένα βραχίονα του δικτύου, το 1955, για να προβληθεί αντάρτικη αντίσταση σε οποιονδήποτε κομμουνιστή εισβολέα. Το εν λόγω δίκτυο, ήταν γνωστό με την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Κόκκινη Προβιά».
Στις 14 Νοέμβρη του 1990, ο Ανδρέας Παπανδρέου προέβη στο πρακτορείο «Ασοσιέιτεντ Πρες» στην εξής δήλωση: «Η παρακρατική οργάνωση Κόκκινη Προβιά δημιουργήθηκε το 1955, ως αποτέλεσμα ενός μυστικού τμήματος της συμφωνίας, με βάση την οποία εγκαταστάθηκαν οι αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα».
Ίσως λοιπόν και αυτό γεγονός, που έγινε γνωστό μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, να επιρρέασε αυτή την απόφαση, που όμως πότε διαλύθηκε ο μυστικός αυτός στρατός του ΝΑΤΟ ποτέ δεν μάθαμε ακριβώς, αν και για την ύπαρξη του ήταν κοινό μυστικό όλων των πρωθυπουργών της μεταπολίτευσης και πριν. (- http://www.onalert.gr , – https://consortiumnews.com)
Το περίεργο είναι ότι γεγονότα που επηρεάζουν την πολιτική ζωή του τόπου μας τα μαθαίνουμε μόνο από το εξωτερικό, πρόσφατο παράδειγμα είναι η υπόθεση Novartis ή η περίπτωση των εξοπλιστικών ή η υπόθεση Siemens.
Γιατί όπως χάριν στα wikileaks, μάθαμε ότι μέχρι και το 1982 άνθρωποι που είχαν σχέση με την δικτατορία συνεχιζόταν να πληρώνονται από το βαθύ κράτος (https://wikileaks.org) και ίσως δεν θα μάθουμε περισσότερα γιατί εμείς το ’89 με την συναίνεση των πολιτικών δυνάμεων της τότε κυβέρνησης Τζαννετάκη τα αρχεία τα ρίξανε στην πυρά, όπως έκαιγαν στον Μεσαίωνα τις μάγισσες, για να ξορκίσουν το «πολιτικό κακό» και να επαληθευτεί το ρητό «περασμένα-ξεχασμένα» και έτσι εξαφανίστηκαν στοιχεία όχι μόνο για τους αριστερούς αλλά εμμέσως και για τους δεξιούς, τους δοσίλογους και τους ανθρώπους της νύχτας, γιατί όλοι αυτοί οι τόνοι που κάηκαν στην Χαλυβουργική πουθενά δεν καταγράφηκαν και εάν όλοι αυτοί οι τόνοι χαρτιού των φακέλων ανήκαν αποκλειστικά σε κομμουνιστές τότε το σενάριο της «κόκκινης προβιάς» θα έπρεπε να είχε στηριχθεί σε λάθος στοιχεία γιατί μάλλον θα είχε περάσει στον έλεγχο των κομμουνιστών με κοινοβουλευτικές διαδικασίες η διακυβέρνηση της χώρας αμέσως μετά την λήξη του Εμφυλίου.
(https://www.tovima.gr)
Επίσης από την 1η του Γενάρη του 2002 είχαμε αφήσει πίσω την δραχμή και το ευρώ ήταν πια το εθνικό μας νόμισμα και αυτό επρόκειτο για τη μεγαλύτερη νομισματική μετάβαση που έχει γίνει ποτέ σε ολόκληρο τον κόσμο.
Γιατί με την μεταπολίτευση η χώρα έκανε μια προσπάθεια προσαρμογής σε ένα διαφορετικό κλίμα, που ναι μεν το τέλος του ψυχρού πολέμου πλησίαζε, όμως στην Ελλάδα τον βιώσαμε ως τον πρώτο θερμό πόλεμο αυτής της σύγκρουσης με τον Εμφύλιο πόλεμο και το τέλος του με την επταετή Δικτατορία και την διχοτόμηση της Κύπρου.
Αυτή την προσαρμογή την ζήσαμε γιατί μετά τον Αττίλα και το σύνθημα «Δεν ξεχνώ», δυστυχώς το εθνικό θέμα μπήκε στην άκρια, διότι κατά τον τότε διευθυντή της εφημερίδας «Το Βήμα» ήταν ένα θέμα που δεν πουλούσε (http://www.theseis.com) και η όλη συζήτηση γύρισε σε θέματα σχετικά με την ΕΟΚ ή άλλα θέματα όπως η αναγνώριση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ ως εθνικές αντιστασιακές οργανώσεις, η πρώτη υποτίμηση της δραχμής (1983), το θέμα παραμονής των Αμερικανικών βάσεων, η τρομοκρατία που ξεκίνησε με την εκτέλεση του διευθυντή της CIA, η αναιμική ανάπτυξη, η ΑΤΑ (Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή), οι προβληματικές επιχειρήσεις, τα θαλασσοδάνεια και η κρατικοποίηση της ΑΓΕΤ-Ηρακλής και το σκάνδαλο Calcestruzzi (που σημαίνει μείγμα λάσπης [σκυρόδεμα] όπως είχε πει κατά λέξη στη Βουλή ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ Θ. Παφίλης) αργότερα, το άρθρο 4 για τις κοινωνικοποιήσεις, το ΕΣΥ, το σκάνδαλο Κοσκωτά, τα πολιτικά συνθήματα…
( – http://www.kathimerini.gr, – http://www.kathimerini.gr, – https://www.google.com)
Και πορευόταν η χώρα χωρίς να συζητούνται θέματα όπως η από 1η Ιουλίου 1987 Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη (ΕΕΠ) που εγκαθίδρυσε την εσωτερική αγορά (η οποία προβλέπει την ελεύθερη κυκλοφορία εμπορευμάτων, προσώπων, υπηρεσιών και κεφαλαίων) ή τι προσαρμογές απαιτούσαν οι Συνθήκες που ξεκίνησαν να υπογράφονται στις Συνόδους Κορυφής, όπως στο Μάαστριχ, στο Άμστερνταμ, στη Νίκαια και τέλος στη Λισαβόνα (https://www.consilium.europa.eu) άσχετα αν εξέδιδε η Κομισιόν οδηγίες και κανονισμούς για την προσαρμογή της οικονομίας στις απαιτήσεις των Αγορών, όπως ο ΚΑΝΟΝΙΣΜΟΣ (ΕΚ) αριθ.1466/97 ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ της 7ης Ιουλίου 1997 για την ενίσχυση της εποπτείας της δημοσιονομικής κατάστασης και την εποπτεία και το συντονισμό των οικονομικών πολιτικών και ο ΚΑΝΟΝΙΣΜΌΣ (ΕΚ) αριθ. 1467/97 ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΊΟΥ της 7ης Ιουλίου 1997 για την επιτάχυνση και τη διασαφήνιση της εφαρμογής της διαδικασίας υπερβολικού ελλείμματος.
Κάπως έτσι έκλεισε η χώρα την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα μέχρι τις εκλογές που έγιναν τον Οκτώβρη του 2009 που βρήκε την χώρα με τα εξής στοιχεία:
– Χρέος της γενικής κυβέρνησης ως ποσοστό του ΑΕΠ: 1993: 91,2%, 1996: 100,3%, 2003: 98,3%, 2009: 129,4%.
– Ελλειμμα γενικής κυβέρνησης ως ποσοστό του ΑΕΠ: 2000: 3,7%, 2003: 5,6 %, 2009: 15,6%.
– Μισθοί γενικής κυβέρνησης ως ποσοστό του ΑΕΠ: 1993: 11,1%, 1996: 9,5%, 2003: 8,9%, 2009: 12,2%.
Έτη αναφοράς, άνοιξη 2012, Ιανουάριος 2013.
Eurostat TGM (https://www.amazon.co.uk)
Όταν έγιναν οι εκλογές του Οκτώβρη του 2009 καμιά πολιτική δύναμη δεν είχε ξεκαθαρίσει στο εκλογικό σώμα, ότι από την 1η Δεκέμβρη του 2009 θα άρχιζε να ισχύει η Συνθήκη της Λισαβόνας, όπου στο άρθρο 125 διαβάζουμε:
1. Η …Ένωση δεν ευθύνεται για τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνουν οι κεντρικές κυβερνήσεις, οι περιφερειακές, τοπικές ή άλλες δημόσιες αρχές, άλλοι οργανισμοί δημοσίου δικαίου ή δημόσιες επιχειρήσεις των κρατών μελών, ούτε τις αναλαμβάνει, με την επιφύλαξη των αμοιβαίων χρηματοοικονομικών εγγυήσεων για την από κοινού εκτέλεση ενός συγκεκριμένου έργου.
Κανένα κράτος μέλος δεν ευθύνεται για τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνουν οι κεντρικές κυβερνήσεις, οι περιφερειακές, τοπικές ή άλλες δημόσιες αρχές, άλλοι οργανισμοί δημοσίου δικαίου ή δημόσιες επιχειρήσεις … άλλου κράτους μέλους, ούτε τις αναλαμβάνει, με την επιφύλαξη των αμοιβαίων χρηματοοικονομικών εγγυήσεων για την από κοινού εκτέλεση ενός συγκεκριμένου έργου.
(μετά τα μνημόνια μιλούσαν για αλληλεγγύη & Ευρωομόλογα)
Αλλά στη παράγραφο 2 διαβάζουμε επίσης:
2. Εάν προκύψει ανάγκη, το Συμβούλιο, αποφασίζοντας με πρόταση της Επιτροπής και μετά από διαβούλευση με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, μπορεί να προσδιορίσει τους ορισμούς για την εφαρμογή των απαγορεύσεων των άρθρων 123 και 124 καθώς και του παρόντος άρθρου. (http://www.europarl.europa.eu)
Που άσχετα από αυτό το άρθρο (κανονικά τα λεγόμενα Ευρωπαϊκά κόμματα αυτό το άρθρο έπρεπε να επικαλούνται στις διαπραγματεύσεις με την Κομισιόν για να μη πάει η χώρα σε επιτροπεία) η Ελλάδα βγήκε εκτός αγορών τον Μάη του 2010 με τον Ν.3845/10 και το ΔΝΤ έγινε ένα από τα τρία μέλη της λεγόμενης τρόικα ή των θεσμών όπως ονόμασαν την επιτροπεία μετά το 2015.
Στη Συνθήκη όμως της Λισαβόνας πουθενά δεν διαβάζουμε δηλαδή για ΔΝΤ όπως το ζήσαμε έκτοτε αν και ορισμένοι έβλεπαν διαφορετικά τα ελληνικά πράγματα. (http://www.newdemocracy.gr)
Έτσι στις 6 Μάη του 2010 δημοσιεύθηκε στο ΦΕΚ Α 65 ο Ν.3845/10 (http://www.publicrevenue.gr) που μέσα εκεί διαβάζουμε (παράρτημα ΙΙ, σελ. 1333) για το επιτόκιο των χορηγούμενων δανείων, ότι θα είναι υψηλότερο από τις Αγορές (το τότε πολιτικό επιχείρημα ήταν ότι οι Αγορές είχαν απαγορευτικά επιτόκια αν ζητούσαμε δάνειο), (για τους μη μυημένους ήταν απαγορευτικά αλλά για τεχνικούς λόγους γιατί τα ομόλογα μας ήταν εκτός αγορών και τα περίφημα spread δεν έπαιζαν ιδιαίτερο ρόλο στην καθημερινότητα των ανθρώπων) και όταν το ΔΝΤ μιλούσε για μη αναδιάρθρωση του Χρέους στις 9 Μάη 2010, (https://www.imf.org) δύο χρόνια αργότερα ζητούσε από την ίδια Βουλή να ψηφίσει καθ’ υπαγόρευση το λεγόμενο PSΙ [δεν ήταν κούρεμα αλλά ανταλλαγή ομολόγων μέσω των CACS (ρήτρες συλλογικής δράσης), εκκρεμεί αγωγή στο Δικαστήριο του Λουξεμβούργου κατά της ΕΚΤ για αυτό το θέμα, υπόθεση Τ-124/17].
Συνέχεια στο λεξιλόγιο της χώρας, έμπαιναν νέες λέξεις: όπως τα CDS, τα CACS, το OSI, τα 6 Packs και 2 Packs, το ΤΧΣ, οι αγανακτισμένοι, η κυβέρνηση Παπαδήμου, ο EFSF, ο ESM, το ΤΑΙΠΕΔ, η Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας Α.Ε. (Hellenic Company of Assets and Participations)…
Για την
Ιστορία και μόνο αυτό που καθιερώθηκε να λέμε Μνημόνια στην Ελλάδα δεν είναι
τίποτα άλλο παρά βίαια προγράμματα προσαρμογής σε μια νεοφιλελεύθερη οικονομία
που κατά άλλους μας επέβαλε η ΕΕ ή είναι πολιτικές που υπαγορεύει η Συνθήκη της
Λισαβόνας και το Σύμφωνο σταθερότητας όπως δυστυχώς συμβαίνει.
Τα μνημόνια έχουν 2 περιόδους.
Την 1η περίοδο 2010-2014 και την 2η περίοδο 2015-2018 που αυτή η περίοδος
θεώρησε τα μνημόνια μια αναγκαία πολιτική που υποχρεώθηκε η κυβέρνηση της
αριστεράς να εφαρμόσει.
Αλλά το ίδιο επιχείρημα είχαν επικαλεστεί και οι προηγούμενες 3 κυβερνήσεις. Την
σωτηρία της χώρας που οι πολιτικές αυτές θα την βοηθούσαν να βρει μια βιώσιμη
ανάπτυξη με βιώσιμο χρέος.
Γιατί το μεγάλο επιχείρημα στη 2η μνημονιακή περίοδο ήταν το κούρεμα του
Χρέους ώστε να γίνει βιώσιμο, τελικά ήταν μόνο η επιβολή των μέτρων
προσαρμογής γιατί βάσει του άρθρου 13 (1β) του ESM η δόση των δανείων δεν
μπορεί να χορηγηθεί αν το χρέος δεν είναι βιώσιμο** και εμείς τις
παίρναμε τις δόσεις μετά την αξιολόγηση των θεσμών.
Ο Γιώργος
Σεφέρης έγραφε στο Τετράδιο Γυμνασμάτων προφητικά ή μάλλον ρεαλιστικά γιατί η
πραγματικότητα παραμένει η ίδια:
«Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν υποταχτείτε.
Υποταχτήκαμε και βρήκαμε τη στάχτη.
Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν αγαπήσετε.
Αγαπήσαμε και βρήκαμε τη στάχτη.
Μας έλεγαν θα νικήσετε όταν εγκαταλείψετε τη ζωή σας.
Εγκαταλείψαμε τη ζωή μας και βρήκαμε τη στάχτη…
Βρήκαμε τη στάχτη. Μένει να ξαναβρούμε τη ζωή μας, τώρα που δεν έχουμε πια
τίποτα. Φαντάζομαι εκείνος που θα ξαναβρεί τη ζωή, έξω από τόσα χαρτιά, τόσα
συναισθήματα, τόσες διαμάχες και τόσες διδασκαλίες, θα είναι κάποιος σαν εμάς,
μόνο λιγάκι πιο σκληρός στη μνήμη.
(…) Εγώ τελείωσα· να γινότανε τουλάχιστο να αρχίσει κάποιος άλλος αποκεί που
τελείωσα εγώ.»
**ΑΡΘΡΟ 13
Διαδικασία για τη χορήγηση στήριξης σταθερότητας
1. Μέλος του ΕΜΣ μπορεί να ζητήσει στήριξη σταθερότητας με αίτηση προς τον πρόεδρο του συμβουλίου διοικητών. Η εν λόγω αίτηση αναφέρει τα μέσα χρηματοπιστωτικής συνδρομής που πρέπει να εξεταστούν. Με την παραλαβή της αίτησης, ο πρόεδρος του συμβουλίου διοικητών αναθέτει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, σε συνεργασία με την ΕΚΤ, τα ακόλουθα:
α) να εκτιμήσει την ύπαρξη κινδύνου για τη χρηματοπιστωτική σταθερότητα της ζώνης του
ευρώ στο σύνολό της ή των κρατών μελών της, εκτός εάν η ΕΚΤ έχει ήδη υποβάλει σχετική
ανάλυση βάσει του άρθρου 18 παράγραφος 2,
β) να εκτιμήσει εάν το δημόσιο χρέος είναι βιώσιμο. Εφόσον κρίνεται χρήσιμο και εφικτό, η εν λόγω εκτίμηση αναμένεται να διενεργείται από κοινού με το ΔΝΤ. https://www.google.com
*Ο Σωκράτης Αργύρης έχει κάνει σπουδές Ιστορίας και Οικονομίας στη Γαλλία και Αγγλία.
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση «Από την Μεταπολίτευση στη Μεταμνημονιακή Εποχή» με την προϋπόθεση να αναφέρεται το όνομα του συγγραφέα Σωκράτη Αργύρη.
