Την ανακολουθία των διακηρύξεων έργων και πράξεων
της νέας κυβέρνησης επισήμανε στην ομιλία του ο κ. Κώστας Σκανδαλίδης κατά τη
συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης στην ολομέλεια της Βουλής.
Συγκεκριμένα ανέφερε: «Άκουσα με μεγάλη προσοχή τον Πρωθυπουργό να διαβάζει τις
προγραμματικές του δηλώσεις. Να περιγράφει τον τύπο και τον τρόπο της
διακυβέρνησής του. Να επιλέγει με προσοχή όσα ακούγονται ευάρεστα και
προοδευτικά. Να αποσιωπά ή να ξεπερνά τις προϋποθέσεις για την εφαρμογή τους
που απαιτούν δυσάρεστες επιλογές. Και να επιχειρεί το δείγμα γραφής των πρώτων
μόλις ημερών της νέας Κυβέρνησης να το εμφανίσει ως κάτι το νέο, το
πρωτοποριακό, το ανατρεπτικό.
Έχω ισχυρές ενστάσεις. Οι πρώτες μέρες έχουν διπλή ανάγνωση. Η δική του τις
διαβάζει ως απόδειξη συνέπειας λόγων και έργων, ως επιβεβαίωση από την πρώτη κιόλας
μέρα των δεσμεύσεών του. Η δική μου τις διαβάζει ως αναντιστοιχία και
δυσαρμονία «προτού αλέκτωρ φωνήσαι» κατά την ευαγγελική ρήση.
– Η παραδοχή του ύψους των πλεονασμάτων
για τα δύο χρόνια παραπέμπει στις καλένδες την υπόσχεση άμεσης επαναδιαπραγμάτευσης.
Και η συνύπαρξή τους με τις φορολογικές ελαφρύνσεις από σήμερα κιόλας
προϋποθέτει πρόσθετα μέτρα δημοσιονομικού χαρακτήρα που κρύβονται κάτω από το
χαλί.
– Η διαπρύσια αντιπαράθεση με τη Συμφωνία των Πρεσπών και η μαχητική δέσμευση
αναίρεσης των απαράδεκτων παραχωρήσεων ώστε να αλλάξει, από την πρώτη μέρα
προσγειώθηκε στο έδαφος της «συνεπούς στήριξης των όρων της».
– Η ορκισμένη πίστη στην αξιοκρατία και το ακομμάτιστο κράτος δεν κατέστει
δυνατό να παρακάμψει την ολομέτωπη εισβολή διορισμού Γενικών Γραμματέων από την
κομματική δεξαμενή της ΝΔ καταργώντας με χειρότερο τρόπο από τον ΣΥΡΙΖΑ θέσμια
που όλοι συνομολογούσαμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ τουλάχιστον τηρούσε κάποια προσχήματα, έστω
και φωτογραφικά.
– Η εκ των υστέρων εφεύρεση των υπηρεσιακών Γενικών Γραμματέων προσπάθησε να
διασκεδάσει την ανακόλουθη πρακτική προσθέτοντας περιττό βάρος στο επιτελικό
και ευέλικτο κράτος. Και επί τη ευκαιρία, και επειδή δυστυχώς έχω ισχυρή μνήμη
και πείρα, σχεδόν με τα ίδια λόγια περιέγραψε την επανίδρυση του κράτους ο Κ.
Καραμανλής το 2004 για να το αποδιαρθρώσει στη συνέχεια με τις καταστροφικές
επιλογές του.
– Θα μπορούσα να αναφερθώ σε σειρά ακόμη επιλογών όπως το Μάτι και ο Γενικός
Γραμματέας του Υπουργείου, το ΣΔΟΕ και η κατάργηση των ανεξάρτητων οικονομικών
ελέγχων. Πολλές πρώτες ενδείξεις ότι η πρακτική δεν επιβάλλεται από τη
μεταρρυθμιστική και προοδευτική ανάγκη, αλλά από την παραδοσιακή σκληρά
κομματική και συντηρητική αντίληψη. Τι άλλο μπορεί να σημαίνουν:
• Η αποφασιστική διεκδίκηση που μεταπίπτει σε ετεροχρονισμό των στόχων.
• Η ανακολουθία με το καλημέρα διακηρύξεων και πράξεων.
Ακόμη και αυτό το πραγματικά αναγκαίο και κρίσιμο ζήτημα και πρόγραμμα της
ψηφιακής σύγκλισης βλέπω να υποτάσσεται στις παντοδύναμες συντηρητικές
πρακτικές.
Αυτά για τις πρώτες μέρες. Υπάρχει, όμως, κάτι πιο κρίσιμο και ουσιαστικό.
Υπάρχει η εποχή και ο ορίζοντας της χώρας. Εκείνο που θα περίμενα από ένα
Πρωθυπουργό που φιλοδοξεί να οδηγήσει την Ελλάδα και τους Έλληνες σε μια νέα
εποχή, είναι να προσδιορίσει πάνω και πέρα από όλα τις συντεταγμένες της χώρας
και να επανακαθορίσει τους εθνικούς στόχους. Περίμενα να μας πει πως στην
απουσία εθνικής στρατηγικής της Κυβέρνησης που απέρχεται, θα οικοδομήσει τους νέους εθνικούς στόχους.
– Να μας πει πώς θα χειριστεί ύψιστα εθνικά θέματα που βρίσκονται σε εξέλιξη.
– Πως θα ξεκολλήσει το Κυπριακό από το τέλμα, όταν δεν βρήκε μια λέξη γι’ αυτό.
– Πως θα αντιμετωπίσει τον επεκτατικό αναθεωρητισμό της Τουρκίας και την
εντεινόμενη απειλή.
– Πως θα χειριστεί τα ενεργειακά αποθέματα στην Ανατολική Μεσόγειο όπου
απέκτησαν μεγάλη και διαρκώς αυξανόμενη γεωπολιτική σημασία.
– Πως θα αξιοποιήσει τους νέους στρατηγικούς διακανονισμούς που βρίσκονται σε
εξέλιξη στην περιοχή για να αναβαθμίσει τη θέση και την ισχύ της χώρας.
– Πως θα αντιμετωπίσει την κλιματική κρίση, όχι με ημίμετρα και επιμέρους
επιλογές, αλλά με εκτεταμένη αναδιάρθρωση του μοντέλου παραγωγής και
κατανάλωσης.
– Πως θα ανατρέψει τη φθίνουσα δημογραφική πορεία του ελληνισμού με τη χαμηλή
γεννητικότητα και την εκτεταμένη μετανάστευση του νέου ανθρώπινου δυναμικού.
Και για να επιστρέψω στην οικονομική φιλοσοφία που καθοδηγεί τη σκέψη και το
πρόγραμμα του νέου Πρωθυπουργού, όλα αυτά δε γίνονται αφημένα στην αγορά και
απλώς διευκολύνοντας τις αναγκαίες επενδύσεις. Δεν γίνεται με τις Περιφέρειες
της χώρας στον αυτόματο πιλότο και την ανακοίνωση κάποιων σημαντικών έργων και
παρεμβάσεων.
• Γίνονται με συνολικό σχέδιο εθνικής ανασυγκρότησης, με κράτος-στρατηγείο
ανάπτυξης. Με αποκέντρωση της διακυβέρνησης και περιφέρειες με ονοματεπώνυμο.
• Γίνονται με σχέδιο παραγωγικής επένδυσης και αναπροσανατολισμού των
διαθέσιμων πόρων.
• Γίνονται με συνολική κινητοποίηση του παραγωγικού δυναμικού της χώρας που το
παρακινεί η δίκαιη και αναλογική κατανομή των φόρων και όχι οι οριζόντιες
περικοπές.
• Γίνονται με αναπτυξιακό σοκ τώρα και όχι μετά το 2021.
Τη μείωση των πλεονασμάτων τώρα. Την αλλαγή του ρόλου του Υπερταμείου τώρα. Την
εθνική διαπραγμάτευση για όλα τα μεγάλα τώρα. Αλλιώς πως θα συντελεστεί η
πολυπόθητη απελευθέρωση των παραγωγικών δυνάμεων;
Ο ΣΥΡΙΖΑ παρέδωσε στη νέα Κυβέρνηση μια χώρα σε κρίση. Με απαράδεκτες
δεσμεύσεις. Με χαμηλή ανταγωνιστικότητα και χαμηλό δείκτη «ευκολίας του
επιχειρείν» σύμφωνα με όλους τους έγκυρους οργανισμούς. Με τη μοναδική στην
Ε.Ε. αρνητική επίδοση οι ακαθάριστες επενδύσεις να υπολείπονται των αποσβέσεων.
Με τον κεφαλαιουχικό εξοπλισμό να φθίνει συνεχώς ποσοτικά και ποιοτικά:
• Με χαμηλή ανάπτυξη με πολύ υψηλή ανεργία,
• Με αποεπένδυση του παραγωγικού,
• Με νέες κοινωνικές ανισότητες και ασφαλιστική αβεβαιότητα,
• Με έλλειψη πολλών σύγχρονων υποδομών και υποβάθμιση των δημόσιων αγαθών
υγείας, παιδείας και ασφάλειας,
• Με ένα τραπεζικό σύστημα που ασφυκτιά από τα μη-εξυπηρετούμενα δάνεια και
αδυνατεί να χρηματοδοτήσει νέες επιχειρήσεις και νοικοκυριά στον βαθμό που
επιβάλλεται για να βγούμε οριστικά από την ύφεση και την χαμηλή ανάπτυξη.
Η απάντηση του Πρωθυπουργού, πέρα από κάποια θετικά στοιχεία και προτάσεις δεν
ανταποκρίνονται με κανένα τρόπο στην ανάγκη μιας ανατροπής. Και δυστυχώς οι
πρώτες μέρες της Κυβέρνησης επιβεβαιώνουν την έλλειψη συνολικού σχεδίου που
μπορεί να εμπνεύσει τη χώρα.
Θέλω να κλείσω με μια αναφορά σε ένα κλισέ. «Επιστροφή στην κανονικότητα».
Επιστροφή σημαίνει πίσω σε κάτι που μπορεί να επαναληφθεί σήμερα. Τι σχέση όμως
έχει η ελληνική πραγματικότητα αλλά και ο κόσμος σήμερα με οποιαδήποτε εποχή;
Καμία. Και τι σημαίνει κανονικότητα; Ένας γενικόλογος, απροσδιόριστος όρος που
δεν περιγράφει ούτε όραμα, ούτε στρατηγικές, ούτε στόχους. Δεν περιγράφει την
ανατροπή που απαιτούν οι περιστάσεις και που θα φέρει την Ελλάδα μπροστά.
Εμείς θα είμαστε παρόντες και μάχιμοι.
Αντιπολιτευόμενοι σθεναρά ότι φτωχαίνει τη χώρα και τον λαό.
Συμπολιτευόμενοι με ότι θετικό επιχειρείται.
Και πάντοτε με σημαία μας τον επίλογο της Προέδρου μας προχθές:
«Πρώτα η Ελλάδα, Πρώτα η Δημοκρατία, Πρώτα το Δικαίωμα των Ελλήνων στην
Αξιοπρέπεια».
