Όλοι οι Έλληνες γνωρίζουν τον Ανδρέα Συγγρό, μάλιστα το Υπουργείο Εξωτερικών ήταν το σπίτι του που το δώρισε στο ελληνικό δημόσιο, αλλά ίσως δεν έχουν διαβάσει τι γράφει στα απομνημονεύματα του για το θέμα των εκβολάδων του Λαυρίου: «Ξαφνικά ένα κοινό ανίδεο από οικονομικά, και το οποίο μπορούσε συνεπώς εύκολα να παρασυρθεί από λογής καιροσκόπους και κερδοσκόπους, εμπλέκεται σε μια δίνη πολυειδών ψευδαισθήσεων με άμετρες προσδοκίες.
Ευκολόπιστοι και καλόπιστοι, αλλά και αφελείς οι Αθηναίοι κυρίως, πιστεύουν ότι είναι δυνατόν μια επιχείρηση αμελημένη εντελώς από την αρχαιότητα, να τους λύσει το οικονομικό πρόβλημα και να μετατρέψει από τη μια στιγμή στην άλλη τη χώρα τους σε γη επαγγελίας. Χωρίς να λάβουν καν υπόψη τους ότι εκείνος που είχε κινήσει όλη την υπόθεση ήταν ένας ξένος επιχειρηματίας, ο οποίος δεν ήταν δυνατόν να ταυτίσει τις προσωπικές του επιδιώξεις από την επιχείρηση με τις προσδοκίες των Ελλήνων».
Γιατί «στην προοπτική των κερδών από τις μετοχές είναι αδύνατο να αντισταθεί ένας λαός που αγαπά τις αποταμιεύσεις και συνάμα τις περιπέτειες» έγραφε επίσης από την Αθήνα τον Μάρτιο του 1873 ο γάλλος πρέσβης Ζυλ Φερύ. Ενώ λίγους μήνες αργότερα, τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, ο Μπέρινγκ (προφανώς της οικογενείας της φερώνυμης τράπεζας η οποία κατέρρευσε το 1995 όταν ένας υπάλληλός της χάνει στην αγορά παραγώγων κεφάλαια ύψους 1,6 δισεκατομμυρίων στερλινών. Τελικά η τράπεζα θα εξαγορασθεί για 1 λίρα από την ολλανδική ING) διαβεβαίωνε με επιστολή του τον λόρδο Γκράνβιλ, υπουργό Εξωτερικών της Βρετανίας, πως τα κοιτάσματα και συνακολούθως οι μετοχές του Λαυρίου «θα κάνουν τον κάθε Έλληνα πλούσιο».
Κάπως έτσι στην μνημονιακή Ελλάδα και ενώ οι «θεσμοί» διέλυαν τον κοινωνικό ιστό της χώρας (γιατί ο νεοφιλελευθερισμός είναι κοινωνική θεωρία γιατί τα μέτρα λιτότητας δεν έχουν μόνο επίπτωση στην οικονομία) άρχισαν να αναπτύσσονται διάφορες θεωρίες περί ευκόλου πλουτισμού όπως στη περίπτωση Σώρρα, όπου βλέπαμε καθηγητές πανεπιστημίων αλλοδαπής να υπολογίζουν σε αμύθητα ποσά τα ανύπαρκτα ομόλογα του, χωρίς κανείς να διερωτάται γιατί δεν τον συμπεριλάμβανε το γνωστό περιοδικό Forbes στους πίνακες των πλουσίων και από την άλλη, άλλοι καθηγητές άλλου αντικειμένου, να ανακαλύπτουν τρισεκατομμύρια κυβικά φυσικού αερίου στον βυθό της Μεσογείου, (στο θέμα των πετρελαίων ήταν πιο συντηρητικοί) ένα ελληνικό el dorado* δηλαδή, και ενώ σε μια δεκαετία η χώρα είχε χάσει ένα ΑΕΠ €120 δις. άρχισαν να δημιουργούν προσδοκίες για ένα πλούτο που ποτέ δεν μπορούσαν να ονειρευτούν οι Έλληνες.
Το παιχνίδι όμως πρέπει να χοντρύνει και πρέπει να μπουν κι άλλοι παίχτες. Τον ρόλο ανέλαβε η Τουρκία με το να αρχίζει να ζητά μερίδιο από αυτόν τον «πλούτο» και έτσι όλοι αρχίζουν να υπολογίζουν τις κερδοζημίες αυτού του θησαυρού.
Επίσης οι γεωτρήσεις είναι ακριβό σπορ και χρειάζονται συνεχή ρευστότητα.
Κάπως έτσι χαράσσεται η νέα στρατηγική για μια νέα πράσινη ανάπτυξη, όπου τα λίγα λεφτά του κόσμου θα γίνουν μετοχές για μελλοντικά κέρδη, μόνο που αυτή την φορά ο θησαυρός δεν θα βρίσκεται στο Λαύριο αλλά στον βυθό της Μεσογείου.
https://www.kathimerini.gr/1038350/article/oikonomia/die8nhs-oikonomia/h-exxonmobil-sxediazei-apoxwrhsh-apo-th-voreia-8alassa
* Ελντοράδο
του Έντγκαρ Άλαν Πόε
(μετάφραση: Φαροφύλακας © Ιανουάριος 2013)
Κομψός ιππότης
Ανθός της νιότης
Πηγαίνει με κουράγιο
Μ’ ήλιο, με σκιά
Πάει, τραγουδά
Ψάχνει για το Ελντοράδο
Γέρασε ο νέος
Και θαρραλέος
Σκιά η καρδιά, ναυάγιο
Πέφτει γιατί
Δεν είδε γη
Να μοιάζει με Ελντοράδο
Εξασθενίζει
Παίρνει λυγίζει
Βλέπει σκιά από άγιο
Της λέει: «Σκιά
Μα πού ‘ναι πια
Η χώρα του Ελντοράδο;»
«Πέρα απ’ τα όρη
Και το φεγγάρι
Σε σκιάς λιβάδι άδειο
Τρέχα, γοργά»
Του απαντά,
«Αν ψάχνεις το Ελντοράδο!»
Ο Αντινεοφιλελεύθερος
