Συνέντευξη Πωλ Ευμορφίδη
Στο ψηφοδέλτιο του «Ευ» δεν υπάρχει επαγγελματίας πολιτικός. Έχουμε έναν κουρέα, δύο μάγειρες, έναν φούρναρη, έναν εθελοντή δασοπυροσβέστη… Αυτή είναι η Ελλάδα μας. Είδαμε τους δικηγόρους και τους οικονομολόγους που χρέωσαν τη χώρα 400 δις, επισημαίνει σε συνέντευξη στo GRPRESS, ο Πωλ Ευμορφίδης υποψήφιος της «Ευ κίνηση», στις εθνικές εκλογές της 25ης Μαΐου 2023.
Ενδιαφερόσουν ανέκαθεν για την πολιτική; Πώς
έβλεπες τους πολιτικούς πριν να αναμιχθείς κι εσύ;
Οι επαγγελματίες πολιτικοί
απομακρύνονται όλο και περισσότερο από την σφαίρα τής καθημερινότητας. Και έχω
την υποψία, για να μην πω την βεβαιότητα, ότι αυτή η απομάκρυνση, καθώς και η περιπλοκότητα,
η συνθετότητα που χαρακτηρίζουν την πολιτική στις μέρες μας, επιδιώκονται από
τους ίδιους τους πολιτικούς, ώστε να φαίνεται πάρα πολύ δύσκολη η επίλυση των
προβλημάτων, επομένως οι πολίτες να περικόπτουν τις απαιτήσεις τους, να ζητούν
ολοένα και λιγότερα από τους εκπροσώπους τους.
Συνεχώς τρωγόμαστε για τον
κατώτατο μισθό και τα επιδόματα και οι 300 της Βουλής μας παίρνουν από 7.000
χιλιάρικα το μήνα, ενώ τα νέα παιδιά φυτοζωούν με 700 ευρώ. Εάν μπούμε στη
Βουλή δεν θα πάρω ούτε ένα ευρώ. Δεν τα χρειάζομαι, δεν τα θέλω. Και οι
υποψήφιοι βουλευτές μας θα συνεχίζουν να ζουν με το μισθό που παίρνουν σήμερα.
Τα υπόλοιπα θα πηγαίνουν σε εκείνους που δεν έχουν…
Τι συνέβη και
μείνατε απέξω στις πρώτες εκλογές;
Αργήσαμε να
καταθέσουμε κάποια δικαιολογητικά. Τώρα όμως πάμε δυνατά για τις δεύτερες. Μας
αρέσουν οι απορρίψεις και οι δεύτερες ευκαιρίες. Και οι τρίτες και οι τέταρτες.
Γιατί εμπεριέχουν τις πολύτιμες έννοιες του πείσματος, της υπομονής και της
επιμονής. Ανεβαίνουμε λοιπόν δυνατά στις εκλογές της 25ης Ιουνίου.
Κι αν δεν «περάσουμε» τον πήχη, θα ανέβουμε ξανά και ξανά. Μέχρι να δω έναν
βοσκό στα έδρανα της Βουλής, δε πρόκειται να σταματήσω….
Για προτιμάς
το ρήμα «ανεβαίνω» αντί του συνήθους «κατεβαίνω», όταν αναφέρεσαι στην εμπλοκή
σου με την πολιτική;
Τι πάει να πει
«κατεβαίνω στην πολιτική»; Ότι, εγώ, ο κάτοχος τής γνώσης και τής αλήθειας βρίσκομαι
στα ψηλά και κατεβαίνω στα χαμηλά για να συναντήσω το πόπολο και να το
καθοδηγήσω; Οι λέξεις ξέρουν όλη την αλήθεια και δεν είναι τυχαίο ότι όλοι μας
δεν χάνουμε την ευκαιρία να λέμε ότι ο πολιτικός είναι υπόλογος, υπηρέτης τού
λαού… Γιατί δεν φτιάξαμε λέξεις αναφερόμενες στη σχέση τού πολιτικού με τον
λαό, που να ξεκινάνε από το άνω ή το υπέρ; Άλλωστε, όπως λέει το Ευαγγέλιο, ο ανώτερος
όλων είναι ο υπηρέτης όλων. Στο ψηφοδέλτιο του «Ευ» δεν υπάρχει επαγγελματίας
πολιτικός. Έχουμε έναν κουρέα, δύο μάγειρες, έναν φούρναρη, έναν εθελοντή
δασοπυροσβέστη… Αυτή είναι η Ελλάδα μας. Είδαμε τους δικηγόρους και τους
οικονομολόγους που χρέωσαν τη χώρα 400 δις…
Ποιος είναι ο
τομέας που θα έριχνες το βάρος των προσπαθειών σου αν στις 26 Ιουνίου ξυπνούσες
πρωθυπουργός;
Ό,τι λένε όλοι θα
πω κι εγώ σ’ αυτήν την ερώτηση. Η Παιδεία είναι πάνω απ’ όλα. Μόνο που έχω εντελώς διαφορετική άποψη για το
τι σημαίνει Παιδεία. Η οποία αν δεν αποκτάται μετά χαράς είναι σκέτο παίδεμα.
Και μετά χαράς σημαίνει να συνδέεται με το παιχνίδι, την δράση, τον ιδρώτα, τον
μόχθο. Και όχι με το μόχθο που καταβάλλουν τα παιδιά τού δημοτικού, ας πούμε,
για να κουβαλούν τις τσάντες τους στην πλάτη… Η Παιδεία δεν είναι αγώνισμα σάλας, οπωσδήποτε
μία ημέρα την βδομάδα πρέπει τα παιδιά να βγαίνουν έξω, στη φύση. Δεν μπορώ να
δεχτώ ότι ένας άνθρωπος είναι μορφωμένος, αν δεν έχει φυτέψει ένα δέντρο ή αν
δεν γνωρίζει πώς και πότε καλλιεργούνται τα αγγούρια, τα μπρόκολα, τα καρότα… Μάλλον
βαθιά νυχτωμένο θα τον έλεγα… Αντιθέτως, εμείς έχουμε τα παιδιά μας σε μια γυάλα,
τα παρατάμε σαν κούκλες μπροστά σε οθόνες, τα βομβαρδίζουμε με ένα σωρό
άχρηστες πληροφορίες και μετά παραπονιόμαστε που όταν έρθει η ώρα να βγουν στον
πραγματικό στίβο δεν ξέρουν πού πάν΄ τα τέσσερα.
Για την Υγεία, δεν διαφωνώ
στο ότι χρειαζόμαστε περισσότερα νοσοκομεία, όμως δεν δέχομαι να μην πασχίζουμε
για να αλλάξουμε την ζωή μας και τις συνήθειές μας, ώστε να τα καταστήσουμε αχρείαστα.
Όσο για το Δημόσιο, έχεις
τους ταλαίπωρους τους δημόσιους υπαλλήλους να βαράνε σφραγίδες επί σαράντα
χρόνια. Δεν θα βαρεθούν; Στην Ολλανδία, την οποία γνωρίζω καλά, δουλεύουν
τέσσερις ημέρες την εβδομάδα κι αν γουστάρουν να ανοίξουν κι ένα καφενείο, για
παράδειγμα, για να περνάνε καλά με τους φίλους τους, μπορούν να το κάνουν.
Γνωρίζω εισαγγελέα εκεί που τις τρεις ημέρες την εβδομάδα είναι στα δικαστήρια
και τις υπόλοιπες εργάζεται ως αεροσυνοδός. Γιατί αυτή η καταπίεση εδώ; Γιατί
αυτή η άνευ όρων παράδοση στα παλιά και παραδομένα; Αυτομαστιγωνόμαστε για το
ότι ξεπουληθήκαμε στους ξένους, αλλά πόσοι από μας θα σηκωθούν αύριο το πρωί με
καψούρα κι ενθουσιασμό για να δημιουργήσουν κάτι καινούργιο, χωρίς να έχουν
έτοιμα στο στόμα τα άλλοθι τής έλλειψης οργάνωσης, τής αδιαφορίας τού κράτους
κ.λπ. Ο λαός, εμείς, οι πολίτες είμαστε το αγώι που θα κάνει τον αγωγιάτη, που
είναι το κράτος, να ενεργοποιηθεί, όπως λέει η σοφότατη παροιμία μας. Και η
άλωση που υφιστάμεθα τα τελευταία χρόνια από τους «κακούς» βόρειους είναι το φυσικό
επακόλουθο τού να περιμένουμε παθητικά να συμβεί το ανάποδο.
Και η
εξωτερική πολιτική, τα εθνικά θέματα, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις;
Οραματίζομαι τις
σχέσεις μας όπως είναι οι σχέσεις ανάμεσα στη Γερμανία και την Ολλανδία. Να
φτιάχνουμε εργοστάσια στον Έβρο, αντί για τείχη. Για να έχεις ειρήνη πρέπει να
έχεις ευημερία και για να έχεις ευημερία πρέπει να έχεις ειρήνη. Να
δημιουργήσουμε άριστες εμπορικές σχέσεις, να μπαίνουμε και να βγαίνουμε, χωρίς
σύνορα και αν δεν μπορούμε να αγαπιόμαστε από καρδιάς να αγαπιόμαστε από κοινό
συμφέρον. Όλοι ξέρουμε ότι οι ξένοι μας θέλουν μέσα στο πρόβλημα για να πουλάνε
τα όπλα τους και τα F35 τους. Φυσικά
πρώτιστος εθνικός στόχος μας πρέπει να είναι η διεύρυνση της αυτάρκειάς μας, της
αυτονομίας μας. Και ο πολιτισμός μας σ΄ αυτήν τη μάχη είναι το υπερόπλο μας. Ο
οποίος βεβαίως είναι κάτι πολύ πολύ ευρύτερο από τις αρχαίες πέτρες μας.
Έχεις κάποιο
πρότυπο, κάποιον/α πολιτικό που θαυμάζεις για το έργο, την προσωπικότητά του/της,
από την εγχώρια ή την διεθνή πολιτική σκηνή;
Ο πρώτος που μού
έρχεται στο μυαλό είναι ο Γκάντι. Σκέψη και δράση σε ιδανική ισορροπία. Η ζωή
του ήταν η διδασκαλία του και το αντίστροφο. Κατάφερε να διώξει τους Άγγλους
ειρηνικά και να παραμείνει σε όλη του τη ζωή λιτός και αυτάρκης. Μέχρι και τα ρούχα
του ύφαινε μόνος του.
Τι θα
απαντούσες σε όσους λένε ότι «κι εγώ αν είχα τα λεφτά του, τα ίδια θα έλεγα και
κυρίως θα έκανα;»
Κατ΄ αρχάς θα τους
προ(σ)καλούσα να το συζητήσουμε σ’ ένα από τα ταξίδια που κάνω σε όλο τον κόσμο
για την χαρά της περιπέτειας και της γνώσης, με την προϋπόθεση να κάνουν ό,τι
κάνω…. Να έρθουν δηλαδή με δύο εσώρουχα και δυο ρούχα, να βγάζουν χιλιόμετρα επί
χιλιομέτρων κάθε μέρα με το ποδήλατο, να τρώνε μονάχα ξηρούς καρπούς, φρούτα
και σαλάτες και να αποφασίζουν που θα γείρουν να κοιμηθούν το βράδυ λίγα λεπτά
πριν νιώσουν την ανάγκη να το κάνουν…
Τα λεφτά μου δεν τα
χαίρομαι, όπως οι περισσότεροι ονειρεύονται να τα χαρούν όταν προσπαθούν να τα
αποκτήσουν. Εξακολουθώ να εξαρτώ τη χαρά μου από την δημιουργία και τον ιδρώτα.
Δεν έχω αυτοκίνητο, δεν έχω σπίτι, κοιμάμαι σε κάνα ξενοδοχείο που φτιάξαμε με
σκληρή δουλειά και θυσίες ετών κι αν δεν υπάρχει δωμάτιο σ’ αυτά, τη βγάζω σε
κάποια από τις γκαρσονιέρες των παιδιών μου. Δεν έχω ασφάλεια, μετακινούμαι
μόνος με το ποδήλατό μου, η αύρα μου είναι η προστασία μου και το ισχυρότερό
μου όπλο. Έχω μάθει τον εαυτό μου να μην φοβάται. Τίποτα και κανέναν. Είμαι ελεύθερος. Κι αυτή η
ελευθερία δεν χωρά ούτε σε τσέπη, ούτε σε τράπεζα.
Έχεις
συναντήσει τους αρχηγούς των άλλων κομμάτων, ή έχεις επικοινωνήσει μαζί τους;
Εδώ και ένα χρόνο
προσπάθησα να έρθω σε επαφή με όλους τους, αλλά τίποτα. Προσπάθησα τηλεφωνικώς,
παρακάλεσα να έρθουν στο εργοστάσιο, όπου παράγουμε ποδήλατα και όχι μόνο, να
γνωρίσουν την ετερόκλιτη ομάδα μας, που περιλαμβάνει άτομα με ειδικές ανάγκες,
παιδιά με αυτισμό, μετανάστες από το Τόγκο, το Αφγανιστάν, τη Γεωργία, πολλούς
ηλικιωμένους όπως ο κύριος Λάζαρος… Να γνωρίσουν αυτόν τον κόσμο και να τον ενθαρρύνουν. Μέχρι και στον
Περισσό πήγα για να συναντήσω τον κύριο Κουτσούμπα αλλά δεν με άφησαν να μπω
μέσα. Λυπάμαι για αυτό.
Ασφαλώς ως άνθρωπος του επιχειρείν γνωρίζεις
καλά από πίεση. Ωστόσο, θα συμφωνείς, φαντάζομαι, είναι άλλο να διευθύνεις μια
εταιρεία, όσο μεγάλη και πολυάνθρωπη κι αν είναι αυτή και άλλο να κυβερνάς μια
ολόκληρη χώρα. Είσαι έτοιμος για να σηκώσεις το βάρος μιας τέτοιας ευθύνης;
Όσο γι’ αυτό, έχω
μια ανάποδη κάπως εκτίμηση, που λέει ότι ακριβώς επειδή λατρεύω την ευθύνη, τον
ιδρώτα, την αδρεναλίνη έλκομαι από την πολιτική. Άλλωστε, προπονώ τον εαυτό
μου, από τότε που τον θυμάμαι –δηλαδή πολύ πριν να ασχοληθώ με τις επιχειρήσεις–
να «μισεί» τα όρια του, σωματικά, ψυχικά και πνευματικά. Μάλιστα, έχω καταλάβει
ότι όντας σκληρός με μένα, γίνομαι αρνάκι με τους άλλους. Ίσως να είναι κι
αυτός ένας λόγος που έχω πάθος με τις κάμψεις, και όπου βρεθώ και όπου σταθώ
πέφτω και παίρνω και παίρνω και παίρνω…. Τώρα που το σκέφτομαι, αν συμφωνούμε
ότι όποιος θέλει να ασχοληθεί με τις υποθέσεις των συμπολιτών του, πρέπει πρώτα
να έχει αποδείξει ότι μπορεί να κάνει καλά τον εαυτό του, δηλαδή να τον υπερβαίνει,
τότε θα ήταν χρήσιμο να τεθεί ως δείκτης αυτής της ικανότητάς του, ο αριθμός
των κάμψεων που μπορεί να κάνει, καθώς και τον αν και κατά πόσο βελτιώνεται στο
χρόνο.
Πιστεύεις
στον Θεό;
Ναι, πιστεύω, αλλά
προσπαθώ να το κάνω με πράξεις. Και τον τελευταίο χρόνο συνειδητοποίησα ότι η
έγνοια για τον συνάνθρωπο δεν εξαντλείται στην δημιουργία θέσεων εργασίας, ή
στις αμέτρητες φιλανθρωπικές δράσεις που έχουμε οργανώσει και υλοποιήσει όλα τα
χρόνια εμείς και οι εταιρείες μας. Απαιτεί και κάτι παραπάνω. Αυτό το παραπάνω
θέλω να ανακαλύψω και να επιδιώξω να πετύχω μέσα από την πολιτική. Γι’ αυτό
ιδρύσαμε την ΕΥ-ΚΙΝΗΣΗ και γι’ αυτό ζητάμε την ψήφο τού Έλληνα πολίτη.
